‘Wat doe je’? Vroeg het meisje oprecht geïnteresseerd, een beetje hees.

-‘Ik verzamel plastic van het strand’ zei ik terwijl ik puffend me omhoog hees en haar aankeek.

‘Doe je dat voor de vissen?’

-‘Ja, onder andere denk ik’ het visnet vol plastic achter me aan trekkend.

Het alternatief voor de wandeling voor ‘The plastic soup Foundation’, die vanwege de reis beperkende maatregelen geen doorgang kon vinden dit jaar had plaats gemaakt voor, dat zei ik al, een alternatief, ‘plastic ruimen op het plaatselijke strand’.

‘Mag ik je helpen?’ vroeg het meisje een beetje schor met best wel een diepe monotone stem, wat meteen mijn aandacht trok.

-‘Ja tuurlijk, graag.’

Ik wandel met mijn nieuwe maatje langs de vloedlijn richting het noorden. Ik zie dat ze wat moeilijk beweegt en besef dat er wat beperkingen zijn bij haar. Toch weet ze mij te boeien met scherpe opmerkingen. ‘Weet je hoeveel dolfijnen en tonijnen er afgeslacht worden in Japan, omwille van de eigen visvangst?’ terwijl ze een plastic bekertje naast mijn prooinet gooit. Ik knik en gooi het bekertje er zelf in als ze weer naar de zee kijkt.

We staan stil en denken hetzelfde, zij en ik. Samen zien we de zon onder gaan. ©IanLevi